آموزش تکنیک نورپردازی ویژه عکاسی پرتره

تنظیم نورها : فلاش سر خود دوربین ثابت است .بدیهی است که فقط سوژه را می تواند از روبرو روشن کند. با انتقال نور به بیرون دوربین این انتخاب را دارید که موقعیت نور را بسته به شرایط سوژه تغییر دهید. که به این طریق شما می توانید افکت های نوری جالبی نسبت به فلاش سرخود دوربین بسازید.
در یک استودیو حرفه ای پرتره عکاس از حدود ۵ نور استفاده میکند که عبارتند:
نور اصلی (Main light)
نور اضافی (Fill light) که شدت آن بین ۱/۹ تا ۱/۲ نور اصلی
نور بک گراند (Background light)
نور روشن کنده موها ی مدل ( Hair light)
نور کچ لایت(Catch light) که بازتاب های زیبایی در چشم های سوژه ایجاد می کند.

در نوردهی مقدماتی ما از یک نور ( Main light) و یک رفلکتور استفاده می کنیم. به همین دلیل از میان انواع روشهای نورپردازی محدود به دو روش نورپردازی پرتره می شویم که بارها از آنها استفاده میشود.

تنظیم نورها : فلاش سر خود دوربین ثابت است .بدیهی است که فقط سوژه را می تواند از روبرو روشن کند. با انتقال نور به بیرون دوربین این انتخاب را دارید که موقعیت نور را بسته به شرایط سوژه تغییر دهید. که به این طریق شما می توانید افکت های نوری جالبی نسبت به فلاش سرخود دوربین بسازید.
در یک استودیو حرفه ای پرتره عکاس از حدود ۵ نور استفاده میکند که عبارتند:

نور اصلی (Main light)
نور اضافی (Fill light) که شدت آن بین ۱/۹ تا ۱/۲ نور اصلی
نور بک گراند (Background light)
نور روشن کنده موها ی مدل ( Hair light)
نور کچ لایت(Catch light) که بازتاب های زیبایی در چشم های سوژه ایجاد می کند.

در نوردهی مقدماتی ما از یک نور ( Main light) و یک رفلکتور استفاده می کنیم. به همین دلیل از میان انواع روشهای نورپردازی محدود به دو روش نورپردازی پرتره می شویم که بارها از آنها استفاده میشود.

پرتره کلاسیک
در پرتره کلاسیک وضعیت قرا گرفتن مدل طوری است که کتف ها و سر سوژه نسبت به دوربین زاویه ای حدود ۴۵ درجه داشته باشد در حالی که چشم ها به طرف دوربین است. که دراین حالت سه چهارم فرم صورت رو به دوربین قرار میگیرد

 

انواع نورپردازی کلاسیک
با استفاده از نوردهی مقدماتی(استفاده از نور اصلی و رفلکتور) دو روش نورپردازی را میتوان انتخاب کرد!
الف ) عمومی ترین روش این است که:
- نور اصلی کمی بالاتر از سر مدل قرار گرفته و به سمت پایین و بخشی از صورت مدل که در زاویه دوربین نیست اشاره داشته باشد.
- زاویه ی این نور نسبت به مدل و دوربین حدود ۶۰ درجه باشد.

 

عکاسان حرفه ای این روش را نوردهی کوچک ( short lighting) می نامند. و نتیجه کار این است که صورت مدل را باریک و لاغر نمایش میدهد و معمولا برای عکاسی از اشخاصی که صورت گرد دارند توصیه می شود.

 

برای حل مشکل سایه های ایجاد شده در بخش مقابل صورت میتوان از رفلکتور استفاده کرد که در خارج از محدوده عکس در سمت مقابل نور اصلی با زاویه ای قرا میگیرد که تا حدودی نور را به سایه ایجاد شده باز تاب نماید.
اگر رفلکتور شما بدون سه پایه است میتوانید از شخص دیگری کمک بگیرید یا اینکه خودتان این کار را انجام داده و برای فعال کردن دوربین از ریموت استفاده کنید.

 

ب) تنطیم نورپردازی دیگری که میتوان با استفاده از تک نور اصلی انجام دهیم“broad” lighting یا نوردهی فراخ نام دارد در این حالت نیز نور اصلی کمی بالاتر از سوژه قرار میگیرد ولی این بار به بخشی از صورت که در زاویه دوربین است اشاره میکند.

 

نتیجه این کار پهن نشان دادن صورت است پس هنگام عکاسی از افراد با صورت لاغر بسیار مفید است.
برای کاهش سایه ایجاد شده در طرف دیگر صورت میتوان از رفلکتور استفاده کرد.

نور اصلی بر روی قسمتی از صورت که نزدیک دوربین است قرار میگیرد مناسب برای سوژه با چهره دراز و باریک

عکسهای دیگری از “نورپردازی کوچک” 

- نور اصلی در خارج از محور دوربین قرار میگیرد.
- نور به بخشی از صورت می افتد که دورترین نقطه نسبت به دوربین است.
- مناسب برای سوژه هایی با صورت پهن
- عموما برای ایجاد فضای احساسی استفاده میشود.
- نور اصلی را بیشتر به عقب برده تا نورپردازی رامبراند ( بوجود آمدن مثلثی از نور در بخش بالای گونه) بوجود آید.

اساسا در عکاسی ۵ روش متداول در تنظیم نورپردازی پرتره وجود دارد این تنظیمات نوری بر اساس محل استقرار نور اصلی نسبت به سوژه و دوربین دسته بندی شده اند.
در اغلب وضعیت های پرتره، بینی سوژه به یک طرف دوربین یا طرف دیگر آن اشاره میکند. این به آن معنی است که دوربین قسمت بیشتری از چهره را نسبت به بخش دیگرخواهد دید.

نورپردازی فراخ: نورپردازی فراخ هنگامی رخ میدهد که نور بخش وسیعی از صورت را پوشش میدهد و سایه ایجاد شده به وسیله ی بینی بر روی بخش کوچک صورت بیفتد. به عبارت دیگر بخش وسیع صورت روبروی نور اصلی قرار بگیرد. یعنی بینی به آن سمتی که نور اصلی از آن طرف می آید اشاره نمیکند. بلکه در خلاف جهت آن است.

 

نورپردازی کوچک: نورپردازی کوچک مخالف نورپردازی وسیع است. نورپردازی کوچک زمانی رخ میدهد که نور اصلی به بخش کوچکی از صورت اشاره کرده و بخش وسیعی از صورت در سایه قرار میگیرد. به عبارت دیگر اگر بینی سوژه به سمت چپ اشاره دارد نور هم از همان طرف می آید.
به بهم پیوستن نورها در سطح بزرگ از صورت توجه کنید.

 

نورپردازی رامبراند: این نوع نورپردازی اساسا همان نورپردازی کوتاه است با این تفاوت که سایه ایجاد شده بوسیله بینی باید به سایه کناره ی صورت متصل شود که باعث ایجاد مثلثی نوری در سمت کوچک صورت میشود. اگر سایه بینی به سایه ی گونه متصل نشود نورپردازی رامبراند نبوده و فقط نورپردازی کوتاه اتفاق می افتد. 

 

نورپردازی یک طرفی: در نورپردازی فراخ، کوچک و رامبراند، نور کمی به بخش درون سایه صورت خواهد رسید. اگر نور اصلی در فاصله ی دورتری نسبت به سوژه قرار گیرد به طوری که این نور اندک ناپدید شود و فقط نیمی از صورت روشن باشد، نورپردازی یک طرفه نامیده خواهد شد. در این نوع نورپردازی مهم نیست که بینی به کدام سمت از دوربین اشاره کرده یا بخش سایه یا روشن صورت رو به دوربین باشد بلکه همه ی این وضعیت ها نورپردازی یک طرفی خواهد بود.

 

نورپردازی پروانه ای: این نوع نورپردازی به دلیل سایه ای که در زیر بینی به وجود می آید اینگونه نامگذاری شده است. هنگامی که بینی دقیقا در جهت نور است و نور به اندازه کافی قوی باشد تا سایه ای متمایل به پایین بینی ایجاد کند، نورپردازی پروانه ای حاصل میشود.